Η Σουηδία δεν αναγνώρισε τη Δυτική Σαχάρα. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, η τελευταία δεν πληρεί τις προϋποθέσεις.
Ο Δρ. Ghali Zbeir, που γεννήθηκε και ζει στην κατεχόμενη Δυτική Σαχάρα, είχε την καλοσύνη να βάλει τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να τις καταγράψει σε ένα θαυμάσιο κείμενο. Ελπίζω η ομορφιά του να μη χαθεί στη μετάφραση.
Η μη αναγνώριση της Σαχράουι Δημοκρατίας από τη Σουηδία είναι κυρίαρχη απόφαση που δε μπορούμε να συζητήσουμε, αφού η αναγνώριση των κρατών ορίζεται γενικά ως: "Μια μονομερής πράξη που απορρέει από την επιθυμία μιας χώρας να θεωρήσει ότι μια νομική ή έμπρακτη κατάσταση πραγματικά υπάρχει". Επομένως η Σουηδία, όπως όλα τα κυρίαρχα Κράτη, έχει το δικαίωμα και την ελευθερία να κρίνει την κατάλληλη στιγμή και τις συνθήκες για την αναγνώριση ή όχι κάθε άλλου Κράτους. Εξάλλου η αναγνώριση καθεαυτή δεν έχει νομική βαρύτητα ή συνέπειες και είναι περισσότερο πολιτική και ηθική παρά οτιδήποτε άλλο.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα στο διεθνές δίκαιο που να υποχρεώνει μια χώρα να αναγνωρίσει μια άλλη. Αλλά αυτό που έχει σημασία για μας στην περίπτωση της Σουηδικής δήλωσης είναι τα επιχειρήματα και οι δικαιολογίες που προήγε στην αναφορά της για το ζήτημα προκειμένου να δικαιολογήσει την απόφαση αυτή. Γιατί το ελάχιστο που μπορεί να λεχθεί είναι ότι τα επιχειρήματα πάνω στα οποία η Σουηδία στήριξε τις θέσεις της είναι πολύ επιπόλαια, ανακριβή, για να μην πούμε παραπλανητικά. Το σίγουρο είναι ότι παρέχουν μια λανθασμένη ανάγνωση των γεγονότων και των πραγματικών δεδομένων της Σαχράουι υπόθεσης. Ακόμα χειρότερα, μπορούμε να τα εκλάβουμε ως τη χειρότερη δικαιολογία που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την ανικανότητά της να τιμήσει τις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις της προς τον ίδιο το λαό και τους πολιτικούς φορείς της.
Τώρα, ας δούμε την αναφορά που ετοίμασε ο Σουηδός διπλωμάτης, πρέσβης Fredrik Floren. Σε ό,τι αφορά το τυπικό μέρος, αν παραλείψουμε τα λίγα ξεκάθαρα νομικά δεδομένα που κάθε μαθητής γυμνασίου θα μπορούσε να επικαλεστεί αν μελετούσε τα διεθνή ψηφίσματα που αφορούν τη διαμάχη, η αναφορά δεν προσθέτει τίποτα νεώτερο και επιπλέον προωθεί λανθασμένα επιχειρήματα.
Η αναφορά λέει απλώς ότι "Οι προϋποθέσεις για την αναγνώριση της Αραβικής Λαϊκής Δημοκρατίας της Σαχάρας (SADR) / της Δυτικής Σαχάρας δεν πληρούνται". Στη συνέχεια, παρέθεσε τρία στοιχεία για να εξηγήσει ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις, σημειώνοντας ότι: "Είναι ένα έδαφος που σε μεγάλο ποσοστό του ελέγχεται από το Μαρόκο. Ένα μικρότερο μέρος ελέγχεται από το Πολισάριο/ΛΑΔΣ. Είναι ένας πληθυσμός που ζει στα τμήματα της Δυτικής Σαχάρας που ελέγχονται από το Μαρόκο, σε προσφυγικούς καταυλισμούς στην Αλγερία και ένας μικρός αριθμός που ζει στην περιοχή που ελέγχεται από το Πολισάριο/ΛΑΔΣ. Η ΛΑΔΣ, δε μπορούμε να πούμε, προς το παρόν, ότι ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο του κυρίου τμήματος του εδάφους ή του πληθυσμού που ζει σε αυτό. Το Πολισάριο και η ΑΛΔΣ έχουν την έδρα τους στην Αλγερία. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να σημειώσουμε ότι μια απογραφή κατέδειξε ότι μόλις λιγότερα από 40 Κράτη έχουν δηλώσει ότι αναγνωρίζουν τη ΛΑΔΣ, καθώς κάποιες κυβερνήσεις έχουν αποσύρει την προηγούμενη αναγνώρισή τους."
Ο διπλωμάτης θέλησε με αυτό τον τρόπο να πείσει ότι η Σαχράουι Δημοκρατία δεν είναι αναγνωρίσιμη επειδή είναι μερικώς κατεχόμενη από το Μαρόκο, επειδή ελέγχει μόνο ένα μικρό τμήμα του εδάφους της, επειδή ο λαός της είναι χωρισμένος στα δύο, κατεχόμενους και πρόσφυγες, και σκοπός του ήταν να θέσει το ζήτημα ότι είναι απαραίτητο ένα Κράτος να έχει έδαφος, λαό και κυβέρνηση για να θεωρείται Κράτος. Επίσης κρίνει ότι το γεγονός πως μόνο 40 χώρες (κατά τα λεγόμενά του) αναγνωρίζουν την ΑΛΔΣ είναι επίσης ένα επιχείρημα για να μην την αναγνωρίσει η Σουηδία. Θα προτιμούσαμε να μη χρειαζόταν να διορθώσουμε την πληροφορία του λέγοντας ότι ο πραγματικός αριθμός είναι 86 χώρες, άσχετα από το πόσες από αυτές "απέσυραν" ή "πάγωσαν" τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη ΛΑΔΣ, καθώς στο διεθνές δίκαιο δεν υφίσταται απόσυρση της αναγνώρισης, γιατί δεν είναι πρόκειται για κρυφτούλι.
Και πάλι, είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε το συλλογισμό του, γιατί τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι Σαχράουι πράγματι διαθέτουν και τις τρεις προϋποθέσεις που καθιστούν ένα Κράτος ικανό να διεκδικήσει την ιδιότητά του ως Κράτους.
Όλοι οι διεθνείς φορείς και κυρίως τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν τη Δυτική Σαχάρα ως γεωγραφικά καθορισμένο έδαφος, γνωρίζοντας ότι η κατοχή τμήματός του από το Μαρόκο, δεν αλλάζει την κατάστασή του ως εδάφους ξεχωριστού από το Μαρόκο και ως αποικίας. Αυτοί οι ίδιοι φορείς και το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζουν το Σαχράουι λαό ως μόνο κάτοχο της κυριαρχίας επί του εδάφους αυτού. Και, προς πληροφόρηση, αναγνωρίζει επίσης το Μέτωπο Πολισάριο ως το νόμιμο πολιτικό εκπρόσωπο αυτών των ανθρώπων (ψήφισμα 34/39 του 1979 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών). Επομένως, για να μη μακρυγορούμε, τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν τα τρία συστατικά ή προϋποθέσεις που χρειάζεται κάθε Κράτος για να θεωρείται ως τέτοιο. Αξίζει εδώ να θυμηθούμε ότι το Πολισάριο κήρυξε μονομερώς τη συγκρότηση του Κράτους του λαού των Σαχράουι, της ΛΑΔΣ, το 1976, εκπληρώνοντας τις πολιτικές και νομικές υποχρεώσεις του ως εκπρόσωπος του Σαχράουι λαού, απ' όταν η Ισπανία, η προηγούμενη αποικιακή δύναμη απέτυχε στο καθήκον της να αποαποικιοποιήσει το έδαφος και έλαβε μέρος σε μια επαίσχυντη συμφωνία με το Μαρόκο και τη Μαυριτανία να μοιράσει την αποικία της και τους ανθρώπους της σαν πίτα, για να ικανοποιήσει την κοινή τους απληστία για τους φυσικούς πόρους της Δυτικής Σαχάρας.
Επιπλέον, και πηγαίνοντας πιο πίσω στην ιστορία, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι η ελεύθερη Γαλλία του Στρατηγού ΝτεΓκωλ δεν έλεγχε ούτε ένα μέτρο της Γαλλίας κατά την Γερμανική εισβολή, ωστόσο η κυβέρνησή του θεωρούνταν από ολόκληρο τον κόσμο ως η νόμιμη κυβέρνηση της Γαλλίας. Και ακόμα και τώρα, η Σουηδία αναγνωρίζει τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη και το Ιράκ, μολονότι τμήματα των εδαφών τους βρίσκονται υπό ξένη κατοχή. Με αυτά θέλουμε απλώς να δείξουμε ότι η αναφορά θα μπορούσε να είχε επικαλεστεί πιο πολιτικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τη μη αναγνώρισή της, αντί να προσπαθεί να μας πείσει με αδύναμα επιχειρήματα.
Τώρα, όπως είπαμε, η Σουηδία θα μπορούσε να απέχει από το να αναγνωρίσει την ΑΛΔΣ μέσα στα πλαίσια της νόμιμης άσκησης του κυριαρχικού δικαιώματός της, αλλά το ότι αμαυρώνει τα γεγονότα με τέτοια επαίσχυντη παραποίηση και το ότι βασίζει την εκτίμησή της για την κατάσταση σε ψευδή νομικά επιχειρήματα, αυτό δε μπορεί παρά να θεωρηθεί σοβαρό πλήγμα προς το Σαχράουι λαό κι ακόμα ως σοβαρό πλήγμα στη διεθνή αξιοπιστία της Σουηδίας.
Ο Σουηδός διπλωμάτης θα έπρεπε να έχει λάβει υπόψη του το γεγονός ότι η Σαχράουι Δημοκρατία, στο κάτω-κάτω, δε ζήτησε από τη Σουηδία να την αναγνωρίσει! Το αίτημα προήλθε από τα Σουηδικά κόμματα, το κοινοβούλιο και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών που πιστεύουν ότι η Σουηδία πρέπει πάντα να υπερασπίζεται τις δίκαιες υποθέσεις και να υιοθετεί πάντα γενναίες θέσεις υπέρ της δικαιοσύνης, όπως έπραξε με την Παλαιστίνη, όποιο κι αν είναι το τίμημα.
Θα έπρεπε επίσης να το σκεφτεί καλύτερα και να πει ότι η ΑΛΔΣ δεν πληρεί τις "δικές του" προϋποθέσεις αντί να εφευρίσκει προϋποθέσεις που προσποιείται ότι συνάδουν με κάποιο διεθνές δίκαιο που δε βρίσκουμε στα βιβλία! Θα έπρεπε να είχε ζυγίσει προσεκτικά τα λόγια του, γιατί το Σαχράουι Κράτος, αν και μερικώς κατεχόμενο, είναι πλήρες και ιδρυτικό μέλος της Αφρικανικής Ένωσης, αναγνωρίζεται από πολλές σημαντικές χώρες (ενδεικτικά η Αλγερία, η Νότια Αφρική, οι περισσότερες της Λατινικής Αμερικής, νομίζω αρκούν) και διοικεί ένα πραγματικό έδαφος και λαό, ανεξάρτητα από το πόσο μικρά ή μεγάλα είναι. Γιατί, λέγοντας ότι η ΑΛΔΣ δεν πληρεί τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί, είπε επίσης ότι όλες αυτές οι χώρες που αναγνωρίζουν την ΑΛΔΣ είναι ανόητες και έχουν άγνοια, και δε θα έπρεπε να την είχαν αναγνωρίσει, κι ακόμα χειρότερα, δίνει ένα ψεύτικο επιχείρημα στο Μαρόκο, την κατοχική δύναμη, για να ενισχύσει την εκστρατεία του ενάντια στους Σαχράουι από εδώ και στο εξής.
Τέλος, η Σουηδία υπήρξε πάντα φίλος του Σαχράουι λαού, και θα παραμείνει και τώρα, μετά από αυτό το βαρύ και άνευ προηγουμένου πλήγμα. Ο Σαχράουι λαός δε θα ξεχάσει ποτέ πόσο θαρραλέα ο Ούλοφ Πάλμε και πολλοί άλλοι γνήσιοι πολιτικοί, εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών και η νεολαία της Σουηδίας τάχθηκαν υπέρ του δικαιώματος των Σαχράουι στην ελευθερία και την ανεξαρτησία. Αλλά ο Σαχράουι λαός έχει επίσης το δικαίωμα να νιώθει λυπημένος και θυμωμένος, γιατί είναι πάντα πιο σκληρό να δέχεσαι ένα πλήγμα από το φίλο σου απ' ότι απ' τον εχθρό σου.
Δυο σημειώσεις που αξίζει να περιληφθούν.
Η κυβέρνηση που αρνήθηκε σήμερα την αναγνώριση της Δυτικής Σαχάρας είναι αυτή που την είχε εισηχθεί από τη θέση της αντιπολίτευσης!
Ξέσπασε διπλωματικο-οικονομικο-κοινωνικός πόλεμος με το ζήτημα της αναγνώρισης (θυμάστε ίσως το πρώτο ΙΚΕΑ στο Μαρόκο που μποϋκόταρε το καθεστώς. Στις διακρατικές συναλλαγές περιλαμβάνονται μεταξύ πολλών άλλων και μερικές δεκάδες χιλιάδες ανήλικοι Μαροκινοί που ζουν στους δρόμους της Σουηδίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ εκφραστείτε κόσμια!