Με πέντε λέξεις

Η Δυτική Σαχάρα ήταν αποικία της Ισπανίας.

Όταν όλες οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απελευθέρωσαν τις Αφρικανικές χώρες που είχαν καταλάβει για να τις "εκπολιτίσουν", η Ισπανία δεν ακολούθησε τη νόμιμη διαδικασία παράδοσης της διοίκησης στους ντόπιους, αλλά άφησε ένα καθεστώς μπάχαλο. 

Το Μαρόκο εκμεταλλεύτηκε την περίσταση, εισέβαλε με στρατό, κατέλαβε τη χώρα, εγκατέστησε εποίκους. 

Όσοι πρόλαβαν έφυγαν κυνηγημένοι στην έρημο και ζουν τα τελευταία 40 χρόνια σε προσφυγικούς καταυλισμούς, στη μέση του πουθενά, σε Αλγερινό έδαφος, βασισμένοι αποκλειστικά σε ανθρωπιστική βοήθεια.

Όσοι ξέμειναν, έχουν το Μαροκινό ζυγό στο σβέρκο τους, με όλα τα δεινά που ισχύουν σ'αυτές τις περιπτώσεις.

Ανάμεσα στους δυο πληθυσμούς, πρόσφυγες και κατεχόμενους, το Μαρόκο έχτισε μια σειρά από τείχη (άμμος, πέτρα, νάρκες), κόβοντας όση πίτα μπορούσε κάθε φορά. 

Σήμερα έχει καταλάβει περίπου το 75% του εδάφους.

Γιατί;;; 

Γιατί το έδαφος της Δυτικής Σαχάρας είναι μέσα στους πέντε πρώτους παραγωγούς φωσφόρου στον πλανήτη και οι ακτές του Ατλαντικού σε εκείνο το σημείο, από τα πλουσιότερα σε ψάρια νερά της γης.

Χώρια ο τουρισμός, η γεωργία κτλ κτλ.

Αυτή είναι με πέντε λέξεις η Δυτική Σαχάρα.

Αν και ελάχιστα γνωστή, έχει αρκετούς φίλους σε όλο τον κόσμο, κυρίως λόγω της μετανάστευσης των παιδιών της, των Σαχραουί, που μιλάνε για την ξεχασμένη πατρίδα τους όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. 

Στην Ελλάδα, μετριόμαστε στα δάχτυλα του ενός χεριού.