Η τελευταία μου επιθυμία

Με λένε Σελέμχε Μπιλκέρ

και η τελευταία μου επιθυμία

είναι να καβαλικέψω άλλη μια φορά τις καμήλες μου

σε μια Ελεύθερη Σαχάρα

Με λένε Σελέμχε Μπιλκέρ. Ως νομάς, έμαθα σε πολύ νεαρή ηλικία να καβαλικεύω και να φροντίζω καμήλες. Οι καμήλες ήταν πολύ σημαντικό μέρος της ύπαρξής μας. Τις χρησιμοποιούσαμε για μετακινήσεις, για να μεταφέρουν τις προμήθειές μας και για να ταξιδεύουμε από το ένα μέρος στο άλλο. Τις χρησιμοποιούσαμε ακόμα και στη μάχη. Απαιτεί δεξιότητα το να καβαλικεύεις καμήλες, να τις εκπαιδεύεις, να τις εξημερώνεις και να τις κάνεις χρήσιμες και υπάκουες. Για μένα, αυτό ήταν κάτι παραπάνω από ανάγκη, ήταν κάτι που απολάμβανα πραγματικά.

Μετά τη Μαροκινή εισβολή, διέφυγα με την οικογένειά μου στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς, για τους περισσότερους ανθρώπους, το καβαλίκεμα της καμήλας έγινε περιστασιακή άσκηση από μέρος της νομαδικής παράδοσής μας που ήταν. Έχουμε την ευκαιρία να τις καβαλικεύουμε μόνο σε εθνικές επετείους ή πολιτιστικές εκδηλώσεις. Εγώ έκανα αγώνες με καμήλες! Τώρα σπάνια τις καβαλικεύω. Θυμάμαι να τρέχω καβάλα στην καμήλα μου ανάμεσα στα δέντρα στα λιβάδια της πατρίδας μου. Ένιωθα ελεύθερη.

Μεγαλώνω όλο και περισσότερο και τα παιδιά μου προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν είναι πια ασφαλές για μένα. Αλλά δεν αποθαρρύνομαι εύκολα. Είναι μέρος του εαυτού μου. Κανένα απ’ τα παιδιά μου δεν ξέρει να καβαλικεύει καμήλες, γιατί η ζωή στους καταυλισμούς μεταλλάσσει την πολιτιστική μας κληρονομιά – ειδικά μετά από 40 χρόνια. Στενοχωριέμαι να βλέπω σημαντικές πτυχές της κουλτούρας μας να σβήνουν σιγά σιγά. Θέλω να μοιραστώ την εμπειρία του να καβαλικεύεις καμήλα με τα παιδιά μου, να δω αν θα τους αρέσει. Η τελευταία μου επιθυμία είναι να καβαλικέψω άλλη μια φορά την καμήλα μου σε μια ελεύθερη Δυτική Σαχάρα.

https://www.facebook.com/saharawivoice/photos/a.207048092647507.54587.176124485739868/979781162040859/?type=1