ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Την Degja Lachgare την πήραν από το σπίτι της το 1980 και την μετέφεραν σε διάφορες ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ επί 11 χρόνια, από τα οποία τα περισσότερα τα πέρασε ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΔΕΜΕΝΑ, υπό το μόνιμο φόβο της ανάκρισης και των βασανιστηρίων.

Η Soukaina Jid Ahloud πέρασε σχεδόν μια δεκαετία απ’τη ζωή της ΓΥΜΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΛΙ, την ώρα που απ’έξω ΠΕΘΑΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ Η ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΚΟΡΗ ΤΗΣ.

Η Leila Dambar, μια σύγχρονη Αντιγόνη,
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΑΨΕΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΤΗΣ, το Said. Πέθανε το Δεκέμβριο του 2010. Τον σκότωσε η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ υπό ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΕΣ συνθήκες: από τότε, η οικογένεια ζητάει από τη Μαροκινή κυβέρνηση να γίνει ΝΕΚΡΟΨΙΑ, αλλά δεν έχει πάρει ακόμα απάντηση.

Απαγωγές, βασανιστήρια, μυστικές φυλακές, μαζικοί τάφοι. Χωρίς δίκες και χωρίς δικαιοσύνη. Η ιστορία της Δυτικής Σαχάρας, του εδάφους που βρίσκεται νότια του Μαρόκου και μέχρι σήμερα τελεί υπό ακαθόριστο πολιτικό καθεστώς, σημαδεύεται από μια σκοτεινή αλληλουχία ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΩΝ των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

Θεωρείται η τελευταία αποικία της Αφρικής: το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για την ανεξαρτησία της από το Μαρόκο αναβάλλεται κάθε φορά ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ.

Από το 1975, ο λαός των Σαχραουί ζει ο μισός στην κατεχόμενη Δυτική Σαχάρα και ο άλλος μισός σε καταυλισμούς προσφύγων στην Αλγερία, χωρισμένοι οι μεν από τους δε από ένα ΤΕΙΧΟΣ 2.700 χιλιομέτρων που έχτισε το Μαρόκο κατά τη διάρκεια του πολέμου (1975-1991)

Το «Μόνο για να ξέρεις ότι είμαι ζωντανή» δίνει φωνή στις Σαχραουί γυναίκες που υπέστησαν κάποιες από τις πιο ΣΚΛΗΡΕΣ και ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΓΝΩΣΤΕΣ παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των τελευταίων τριάντα ετών.

Μέσα από τις μαρτυρίες τους, τα ημερολόγια και παλιές φωτογραφίες τους, η ταινία αναπαράγει την ιστορία ενός ξεχασμένου πληθυσμού από μια προοπτική ΘΗΛΥΚΗ και ΒΑΘΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ.

Περνώντας χρόνο μαζί τους στα σπίτια και τις σκηνές τους στην έρημο, η σκηνοθέτις Emanuela Zuccala εντυπωσιάστηκε από “μια σπάνια ιδιαιτερότητα αυτών των γυναικών: το ότι μπορούν να μιλάν για τους φρικτούς εφιάλτες που έζησαν, διατηρώντας πάντα μια γαλήνη στα μάτια τους και μια ειλικρινή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον”.