Πολύ ενδιαφέρον το οδοιπορικό στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα. Θα θέλαμε ωστόσο να κάνουμε κάποιες διορθώσεις:
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ουδέποτε πρότεινε το διαμελισμό της Δυτικής Σαχάρας μεταξύ Μαρόκου, Μαυριτανίας και Αλγερίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο προς την Αρχή της Αυτοδιάθεσης, αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού, σύμφωνα με τον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη του. Απεναντίας, ήδη από το 1960 καλούσε την Ισπανία να αποαποικιοποιήσει την περιοχή και το 1963 καταχώρησε τη Δυτική Σαχάρα στον κατάλογο των Μη Αυτόνομων Περιοχών όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Κάθε ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης, του Συμβουλίου Ασφαλείας και της 4ης Επιτροπής (Αποαποικιοποίησης) σχετικά με τη Δυτική Σαχάρα, τόσο στην υπό Ισπανία περίοδο, όσο και στην τρέχουσα, υπό Μαρόκο, αναφέρεται πάντα στο δικαίωμα του λαού των Σαχράουι στην Αυτοδιάθεση.
Τα κοιτάσματα φωσφόρου είχαν ανακαλυφτεί από τη δεκαετία του 1940. Ήδη στις αρχές της δεκαετίας του '60 είχε ιδρυθεί η Empresa Nacional Minera del Sahara με σκοπό τη λειτουργία των ορυχείων. Εξάλλου με την Τριμερή Συμφωνία της Μαδρίτης (1975) που η Ισπανία ξεπούλησε, ωσάν να ήταν δικό της, το έδαφος και το λαό της Δυτικής Σαχάρας στο Μαρόκο και τη Μαυριτανία, η πρώτη είχε φροντίσει να διατηρήσει τα κέρδη της από το φώσφορο.
Οι Σαχράουι κατέφυγαν για προστασία στα εδάφη της Αλγερίας το χειμώνα του 1975-1976, όταν οι 350.000 έποικοι της "Πράσινης Πορείας" και οι 20.000 στρατιώτες εισέβαλλαν στη Δυτική Σαχάρα βιάζοντας, λεηλατώντας και σκοτώνοντας, ενώ ταυτόχρονα η Μαροκινή Αεροπορία βομβάρδιζε αδιακρίτως με βόμβες λευκού φωσφόρου και ναπάλμ. Κυνηγήθηκαν από τα σπίτια τους με τον πιο βάναυσο τρόπο και έφτασαν όπου κατάφεραν να φτάσουν διασχίζοντας πεζή και χωρίς προμήθειες την έρημο. Εξάλλου, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος πουθενά, αφού ταυτόχρονα με την επίθεση του Μαρόκο από το βορρά, εξελισσόταν και η εισβολή της Μαυριτανίας από το νότο και την ανατολή. Βλέποντας το χάρτη είναι εύκολα αντιληπτό γιατί οι προσφυγικοί καταυλισμοί βρίσκονται στο σημείο ακριβώς που βρίσκονται.
Το εκλογικό σώμα για το δημοψήφισμα είχε συμφωνηθεί από τις αντίπαλες πλευρές με το Σχέδιο Ειρήνευσης από τις 30 Αυγούστου 1988 και επικυρώθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας με ψηφίσματα του το 1990 και 1991. Περιελάμβανε τον πληθυσμό που είχε καταγραφεί με την τελευταία απογραφή που διεξήγαγαν οι Ισπανοί το 1974 και συγκεκριμένα περιπου 75.000 Σαχράουι. Ωστόσο η Μαροκινή πλευρά σε μια πάγια τακτική να εμποδίσει την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (από τον φόβο ότι οι Σαχράουι θα ψηφίσουν υπέρ της ανεξαρτησίας), άσκησε 131.038 εφέσεις κατά του εκλογικού καταλόγου, προσπαθώντας να αφαιρεθούν από τη λίστα κάποιοι Σαχράουι και κυρίως, να περιληφθούν σε αυτή οι Μαροκινοί έποικοι.
Δε θα αναπτύξουμε τις "αποσύρσεις" των κρατών σε ό,τι αφορά την αναγνώριση της Λαϊκής Αραβικής Δημοκρατίας της Σαχάρας. Μια μόνο παρατήρηση: μόνο αν πάψει να υπάρχει το ένα από τα δύο κράτη παύει να υπάρχει η αναγνώριση ενός κράτους προς ένα άλλο και αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση της Δυτικής Σαχάρας είναι διακοπή των διπλωματικών σχέσεων. Και ένα "κοινωνικό σχόλιο": υπάρχουν αποδείξεις ότι μεταξύ των μεθόδων εξαναγκασμού που ασκεί το Μαρόκο στις τρίτες χώρες για να ξε-αναγνωρίσουν τη ΛΑΔΣ είναι ο χρηματισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ εκφραστείτε κόσμια!