Πριν από περίπου τρεις δεκαετίες, ήταν από τα θέματα που περιλαμβάνονταν σε όλα τα συνέδρια, τις ημερίδες, τις θέσεις του δημοκρατικού κόσμου. Πραγματοποιούνταν ενημερωτικές ομιλίες, συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Η συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας ήταν αντάξια του αγώνα που έκανε ο λαός της Δυτικής Σαχάρας (Σαχράουι) υπό την ηγεσία του απελευθερωτικού κινήματος Polisario. Γιατί ήταν ένας αγώνας απελευθερωτικός, αγώνας διεκδίκησης της εθνικής αυτοδιάθεσης και όσοι πίστευαν στην Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη όφειλαν να τον στηρίξουν. Να τον κερδίσουν αυτοί περισσότερο κι από τους ντόπιους.
Ηταν η δεκαετία του 1970. Κοσμοϊστορικές αλλαγές. Στη Δυτική Σαχάρα, τότε ακόμα Ισπανική Σαχάρα και 53η περιφέρεια της «μητέρας Ισπανίας», οι φωνές που ζητούσαν αποαποικιοποίηση πλήθαιναν και δυνάμωναν. Πίεζε και ο ΟΗΕ και έτσι η Ισπανία άρχισε να τα μαζεύει. Να τα μαζεύει όπως όπως. Σιγούρεψε τα δικά της ποσοστά στα κέρδη από τους φυσικούς πόρους και παρέδωσε τη διαχείριση του εδάφους, λες και της ανήκε(!), στους άπληστους γείτονες, Μαρόκο και Μαυριτανία.
Από το 1975 που εισέβαλαν με στρατό -αφού τις διεκδικήσεις τους τις απέρριψε ως αβάσιμες το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης- η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμα περισσότερο. Και ενώ η Μαυριτανία αποχώρησε από τον πόλεμο που ξέσπασε το 1979 και αναγνώρισε την Αραβική Λαϊκή Δημοκρατία της Σαχάρας, το Μαρόκο επέμενε και επιμένει να στερεί από τους Σαχράουι το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Και μαζί μ’ αυτό, πολλά άλλα δικαιώματά τους.
Υστερα το ενδιαφέρον ξεφούσκωσε. Ο αγώνας των Σαχράουι κούρασε. Δεκαέξι χρόνια πολέμου. Δεκάδες ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Και το κυριότερο... εκεχειρία. Τέλος, βρέθηκε λύση! Η προσοχή στράφηκε αλλού, σε πιο καυτά μέτωπα. Αλλαξαν και οι καιροί. Μοιάζουν κάπως γραφικοί όσοι αγωνίζονται στον σύγχρονο κόσμο για την ανεξαρτησία των υπόδουλων λαών. Ομως η εκεχειρία δεν έδωσε καμία λύση. Οι μισοί Σαχράουι παραμένουν πρόσφυγες στην κόλαση της ερήμου και οι άλλοι μισοί ζουν υπό στρατιωτική κατοχή. Ανάμεσά τους, το δεύτερο μακρύτερο τείχος του κόσμου, 2.720 χλμ, χωρίζει εδώ και 40 χρόνια τις οικογένειες τους. Δεκάδες εκατοντάδες στρατιώτες και εκατομμύρια νάρκες φροντίζουν γι’ αυτό.
Και τα χρόνια περνούν. Η υπομονή του λαού των Σαχράουι εξαντλείται, η εμπιστοσύνη που έδειξαν στη διεθνή κοινότητα δεν απέδωσε. Ο θυμός φουντώνει. Και ο χρόνος που περνά παγιώνει την άδικη κατάσταση. Το Δημοψήφισμα που τους έταξαν ξεθωριάζει κάθε μέρα και περισσότερο. Πόσοι το γνωρίζουν; Ελάχιστοι. Μόνο οι «παλιοί», για τους οποίους η διαμάχη της Δυτικής Σαχάρας είναι ξεχασμένη. Για όλους τους άλλους, που δεν είναι «παλιοί», όσο ανήσυχοι και ευαισθητοποιημένοι κι αν είναι, η Δυτική Σαχάρα τούς είναι άγνωστη, άρα ανύπαρκτη.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ των «νέων», έχει επίσημη θέση για το ζήτημα της Δυτικής Σαχάρας; Σε μια διαμάχη, όλοι ξέρουμε ποιον στηρίζει όποιος δεν στηρίζει καμία πλευρά – τον δυνατό. Το δίκιο του αδύναμου το υπερασπίζεσαι μόνο με αγώνα, όχι με αποστασιοποίηση! Η σημερινή κυβέρνηση, πρώτη φορά Αριστερά, έχει δύναμη και καθήκον να δράσει υπέρ του λαού της Δυτικής Σαχάρας και κάθε καταπιεσμένου και αδικημένου λαού. Η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση είναι γραμμένη στις σημαίες της Αριστεράς όλου του κόσμου. Κι όμως, σ’ αυτό τον τόπο, ακόμα κι η Αριστερά έχει κοντή μνήμη όσον αφορά το Κίνημα Polisario.
Οι νέες προκλήσεις, όσο μεγάλες και δύσκολες κι αν είναι, δεν ακυρώνουν ούτε μειώνουν, αλλά αυξάνουν την αξία της αλληλεγγύης στους αγώνες για την ελευθερία. Κι αυτή ακόμα, η ελευθερία των λαών, των άλλων λαών, που δεν είχαν την (επιτηδευμένη) ατυχία να ξεχαστούν, δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ελευθερία των ξεχασμένων. Η απουσία της είναι εξίσου επικίνδυνη με των άλλων, αυτών που ήδη μας αφορούν. Γιατί δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ εκφραστείτε κόσμια!